Ignacy Łukasiewicz był człowiekiem wielu talentów i szerokich zainteresowań.
W latach 40-tych XIX wieku prowadził działalność narodowowyzwoleńczą i został mianowany agentem Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. Został aresztowany
19 lutego 1846r., a następnie, po wydaniu przez współwięźnia, emisariusza emigracyjnego, umieszczono go w więzieniu we Lwowie. Gdy, po prawie dwóch latach odzyskał wolność, nadal był objęty nadzorem policyjnym i nie mógł opuszczać Lwowa. W sierpniu 1848r. Łukasiewicz podjął pracę w lwowskiej aptece „Pod Złotą Gwiazdą”, której właścicielem był Piotr Mikolasch. Dzięki wstawiennictwu swojego przełożonego dostał zgodę na opuszczenie miasta i rozpoczął studia w Uniwersytecie Jagiellońskim. Dyplom magistra farmacji uzyskał w Uniwersytecie Wiedeńskim 30 lipca 1852.
Na początku roku 1854 Łukasiewicz przeniósł się do Gorlic i rozpoczął pracę w aptece Jana Tomaszewicza. W tym czasie pomagał pacjentom, nie zważając na różnice stanów lub wyznań między nimi. Dodatkowo w 1855r. zaangażował się w prace Komisji Lasów Gorlickich
i walczył z epidemią cholery. Wykorzystał również sporą część swojego majątku, aby pomagać biednym, budować szkoły czy placówki medyczne.
W latach 1868–1881 Łukasiewicz zainicjował powstanie kilku kopalni nafty w Beskidzie Dukielskim (Ropianka, Wilsznia, Smereczne) i w Gorlickiem (Ropa, Wójtowa) oraz w Bóbrce. Otworzył leczniczy zakład kąpielowy jodowo-bromowy, w Chorkówce kaplicę dla miejscowej ludności, a w miejscowości Zręcin (pod Chorkówką) ufundował ze swoim wspólnikiem Klobassą kościół w stylu neogotyckim. Dostarczył darmową naftę do wielu kościołów
i klasztorów, za co papież Pius IX nadał mu tytuł Szambelana Papieskiego i odznaczył go Orderem Św. Grzegorza.
Warto również zaznaczyć, że niejednokrotnie Ignacy był w ciężkich sytuacjach, ale jego nieustępliwość i pomoc ze strony innych sprawiły, że ostatecznie odniósł sukces.
